காலங்களுக்கு முன் அந்நிலத்துக்கு ஒரு பெயர் இருந்தது. `அல்கேபுலான்’. மனிதகுலத்தின் ஆதித்தாய் என்று அர்த்தம். இன்றைக்கு ஏறக்குறைய ஐம்பத்து நான்கு நாடுகளாலான அந்நிலத்தில் லட்சக்கணக்கான பல்லுயிரிகள், ஆயிரக்கணக்கான பண்பாடுகள், வழக்கு மொழிகள், வழக்கங்கள் இருந்துவந்தாலும் ஒரே கண்டமாக மனிதகுலத்தின் தொட்டிலாக அல்கேபுலானாக ஊழிகளாக இருந்துவந்தது.
அந்த நிலம் முழுதும் அதிரும் முரசுகளும் உயர்ந்து துள்ளும் கால்களும் பிணைந்து நடனமாடும் கைகளும் வண்ணந்தீட்டப்பட்ட முகங்களும் தங்களைச்சுற்றி உலகில் என்ன நடக்கிறது என்பது தெரியாமல் கொண்டாட்டமாய் நாட்களைக் கடத்திக்கொண்டிருந்தன. அவர்களோடு ஸ்வாகிலியும், ஈவேயும், உடாக்கும் இன்னும் பல தேவதைகளும் அரூபமாய் நடமாடிக்கொண்டிருந்தனர்.
தாட், அகான், கிபூக்கா போன்ற சிறுகடவுள்கள் வேட்டைக்கும் போருக்குமானவை. ஆலா, ஓயா, எமாயா, மோஜாஜி, நானா புலுகுஅபேனா, ஒடுடா – நீர், நெருப்பு, கடல், மண், புயல், மழைக்கான இயற்கைக் கடவுள்கள்… வளமை சடங்குகள், அணங்கு மந்திரங்கள், வேட்டை நடனங்கள், குழுப்பாடல்கள், ஈமப்பாடல்கள், பழங்கதைகள் ஆகியவை அவர்களோடும் அந்நிலத்தோடும் பின்னியிழைந்து யுகங்களாய்த் தொடர்ந்தது. அந்தக் கருத்த தோல்கள் தங்கள் மூதைகளின் ஆன்மாவோடு, ஆசீர்வாதங்களோடு நாட்களைக் கழித்தார்கள்.
This content is locked. Only accessible for Registered Users.
If your aren't registered yet, then
