சில திரைப்படங்களைப் பார்க்கையில், திரைப்படக் கலை மீது பெரும் மரியாதையும் மதிப்பும் பெருகிடும். அந்தப் படங்கள் சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லி விட்டு அமைதியான பின்பும் நம் மனதின் கொந்தளிப்பு அடங்க வெகுநாளாகும். 2004ஆம் வருடம் செனகல் நாட்டுத் திரைப்படம் ஒன்று வெளிநாட்டுத் திரைப்பட விழாக்களில் திரையிடப்பட்டது. படத்தின் இயக்குநரைப் பற்றி அறிந்தவர்கள் அதைப் பார்க்கும் ஆர்வத்தோடு இருந்தார்கள். அறியாதவர்கள் செனகல் திரைப்படம் என்று சாதாரணமாகப் பார்க்கத் தொடங்கினார்கள். படம் முடிந்ததும் தங்களின் கால்களை யாரோ களவாடிப் போனது போல இருக்கைகளில் அப்படியே அமர்ந்திருந்தனர். ஒவ்வொரு முறையும் இந்தப் படம் எங்கெல்லாம் திரையிடப்பட்டதோ அங்கெல்லாம் மக்கள் அசைவற்றே இருந்தனர். இந்தப் படத்துக்குக் கான் விழாவில் சிறந்த திரைப்படத்துக்கான விருது கிடைத்தது. படத்தின் பெயர் ‘மூலாடி’. படத்தின் இயக்குநர் உஸ்மன் சாம்பேன்.
இயக்குநருக்கு இது கடைசித் திரைப்படம். இந்தப் படம் வெளிவந்த பின் 2007ஆம் ஆண்டு அவர் உடல்நலக்குறைவினால் இறந்துபோனார். உஸ்மன் சாம்பேன் திரைப்படம் இயக்குவதற்கு முன்பு எண்ணற்ற வேலைகளைச் செய்திருக்கிறார். கூலி வேலை தொடங்கி அலுவலகப் பணியாள்வரை கிடைக்கும் வேலைகளைச் செய்துவந்தார். அதற்கு முன்பாக அவருடைய கிராமத்தில் பூசாரியாகவும் இருந்திருக்கிறார். இவருடைய குடும்பம் வழிவழியாகச் சாமியாடிகளாக இருந்திருக்கின்றனர். அதிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று எப்போதுமே நினைத்திருந்தார் உஸ்மன் சாம்பேன்.
பூசாரியாவதற்கு முன்பு மீனவரான தனது அப்பாவுடன் கடலுக்குள் சென்று அவ்வப்போது மீன் பிடிக்கவும் செய்திருக்கிறார். வாழ்க்கையின் ஒரு வட்டத்தினைப் பூர்த்தி செய்த அவர் தன்னுடைய அனுபவங்களையும் மண்ணின் கதைகளையும் இலக்கியப் படைப்பாக எழுதினார். நாவல்களும் சிறுகதைகளும் எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போதே, தனது மக்களின் கதைகள் இன்னும் பலரைச் சென்றடைய வேண்டும் என்று முடிவெடுத்துத் திரைப்படங்கள் இயக்கத் தொடங்குகிறார். ஒருவருடக் காலம் மட்டும் உதவியாளராகப் பணி செய்திருக்கிறார்.
This content is locked. Only accessible for Registered Users.
If your aren't registered yet, then
