“ஓடுங்க கழுதைகளா..” என்றபடி குனிந்து கீழே கிடந்த கற்களை எடுத்தார் வேலு தாத்தா.
தெருப்பிள்ளைகள் அவர் கல்லெடுப்பதைக் கண்டதும் ஓட்டமெடுத்தனர். “யானைக்காலு தாத்தா… ஓட்டைக்குண்டி தாத்தா…” இரைந்தபடி ஓடினான் ஒரு சில்லுவண்டு.
“சிறுக்கி புள்ளைக… இங்கிட்டு வாங்க கொல்லுதன்..” வேலு தாத்தா எறிந்த கல் விர்ரென்று பறந்து இருபதடி தள்ளிப்போய் விழுந்தது. தாத்தாவிற்கு மூச்சு வாங்கியது. அவிழ்ந்த தனது பழுப்பு நிற வேட்டியை மடியில் இறுக்கிக் கட்டிக்கொண்டார். குண்டிக் கிழிசலை மறைக்க, வேட்டியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டு குட்டிச்சுவரில் சாய்த்து வைத்திருந்த தனது ஊன்று கம்பை எடுத்துக்கொண்டு மறுகையில் பித்தளை தூக்குவாளியோடு வலது காலைச் சாய்த்தபடி நடக்க ஆரம்பித்தார். வீங்கியிருந்த அவரது கால்களைப் பார்த்தால் அவருக்கு யானைக்கால் வியாதி என்றே நினைக்கத் தோன்றும். அது பெரிய கதை. இப்போ அதைச் சொல்லும் நிலையில் அவர் இல்லை. அவர் கோபத்தின் உச்சியில் இருக்கிறார். எப்படியும் சொல்லாமலா போகப்போகிறார்?
This content is locked. Only accessible for Registered Users.
If your aren't registered yet, then
