செங்குறிச்சி காவல் நிலையத்திற்கு கிழக்குப் பக்கத்திலிருந்த அரசமர நிழலில் வசந்தாவும், அவளுடைய தங்கை கண்ணகியும் உட்கார்ந்திருந்தனர். தலையைக் கவிழ்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்த வசந்தா உடைந்துபோன குரலில் “புள்ளயயும் சாவக் கொடுத்திட்டு, இப்பிடி வந்து குந்தியிருக்கனே கடவுளே” என்று சொல்லும்போதே அவளுக்கு கண்களில் கண்ணீர் நிறைந்துவிட்டது. வசந்தா அழுததைப் பார்த்ததும் கண்ணகிக்கும் அழுகை வந்துவிட்டது. இரண்டு பேரும் ஒருவரைப் பார்த்து ஒருவர் அழுதுகொண்டிருக்கும்போது, காவல் நிலையத்தை நோக்கி வக்கீல் உடை போட்டிருந்த ஐந்து பேரும், சாதாரண உடையிலிருந்த எட்டு பேரும், ஒரு பெண்ணும் வருவதைப் பார்த்தாள் கண்ணகி. வந்தவர்கள் காவல் நிலையத்திற்கு எதிரில் இருந்த வேப்ப மர நிழலில் நின்றுகொண்டனர். வக்கீல் உடையிலிருந்த ஒரு ஆள் மட்டும் காவல் நிலையத்திற்குள் போனதைப் பார்த்து சந்தேகப்பட்ட கண்ணகி “அங்க நிக்கிற ஆளுவோதானா?” என்று கேட்டாள். தலையைத் தூக்கிப் பார்த்த வசந்தா “ஆமாம்” என்பதுபோல் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
“இரு வரன்” என்று சொல்லிவிட்டு எழுந்த கண்ணகி நேராக வேப்பமர நிழலில் நின்றுகொண்டிருந்த ஆட்களிடம் வந்தாள். வசந்தா அடையாளம் காட்டியிருந்த ஆளிடம் “கொஞ்சம் பேசணும். இப்படி வா” என்று கூப்பிட்டாள். திடீரென்று ஒரு பெண் வந்து எதற்காக தன்னை கூப்பிடுகிறாள் என்று யோசித்த செல்வதுரை பேசாமல் இருந்தான். பதில் பேசாமல் நின்றுகொண்டிருந்த செல்வதுரையைப் பார்க்கப் பார்க்கக் கண்ணகிக்கு கண்மண் தெரியாத அளவுக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. எடுத்த எடுப்பில் ”நீ ஆம்பளயாடா? வாத்தியாராடா? கல்யாணம் கட்டி ரெண்டு மூணு புள்ள பெத்திருப்பல்ல? ஒம் புள்ளய இந்த மாதிரி செய்வியாடா? பால் குடி மாறாத புள்ளய கொன்னுப்புட்டு பெரிய இவன் மாதிரி வந்து நிக்குற?” என்று கேட்ட பிறகுதான் செல்வதுரைக்கும், அவனுடன் வந்திருந்த ஆட்களுக்கும் வசந்தாவுடன் வந்திருக்கும் பெண் என்று கண்ணகியை தெரிந்தது.
This content is locked. Only accessible for Registered Users.
If your aren't registered yet, then
