“சொற்களிலிருந்து அர்த்தங்கள் மௌனத்திற்குத் திரும்பும் வழி இது” சவப்பெட்டிக்குள் அவரது கால்மேல் இருந்த கன்னி புத்தகத்தை அந்தச் சூழலில் பார்த்தபோது சட்டென இந்த வரி எனக்குள் அவ்வளவு அர்த்தம் நிறைந்ததாய்த் தோன்றியது. எனது மரணத்தை ஒத்திப்போட்டு வருகிறேனென அவ்வப்போது அவர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். அணையும் விளக்கின் பிரகாசம் என்பார்களே அதுபோலத்தான் இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு அவர் என்னுடன் பேசியதை இப்போது ஒப்பிட்டுக்கொள்ள முடிகிறது. இனி, பிரச்சனையில்லை பிரான்சிஸ் அண்ணன் மீண்டுவிடுவார், தனது லட்சிய நாவலை எழுதிவிடுவார், மரணத்தை முழுதாகவே ஒத்திப்போட்டுவிட்டு வாழப்போகிறார், தமிழின் ஆகப்பெரும் படைப்பாளியை இதுவரை வந்தடையாமல் இருந்த புகழும் பொருளும் இனி அவரை அடைந்து அவருக்கு வாழ்வின் மீதான பிடிப்பைத் தரும் என்றெல்லாம் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அதற்கு முன்பு வரை அவரது மரணத்தை நானும் கூட அவ்வப்போது விரும்பச் செய்தேன். வாழ்வுக்குள் சிக்கி அவர் வதைபடுவதைக் கண்கூடாகப் பார்த்ததன் விரக்தி அது. அப்போது இந்த மரணம் அவரைத் தழுவியிருக்குமேயானால் நேர்மையாக ஏற்றிருப்பேன். ஆனால், எல்லாம் சரியாகி விட்டது போல பாவனைக்காட்டி இப்படி ஏமாற்றம் தந்துவிட்டது.
“என்றெல்லாம் பயம்
பயமாய் இருக்கிறது
இம்மெழுகுவர்த்தியின் உச்சியிலேறி
வெளிச்சத்தை திரியில் கட்டும் சுடர்
பதறி இடறும்போதெல்லாம்
தடுமாறித்
தரையில் விழுமோ என்றெல்லாம்
பயம் பயமாய்
இருந்து விட்டுப்
போகட்டும்
வெளியில் அடிப்பது வெயில்
வீட்டுக்குள் நுழைந்து கிடப்பது வெளிச்சம்.”
ஆற்றாமையினாலாகும் தவிப்புகளையும் அடையத்துடிக்கும் வாதைகளையும் படைப்புலகாகக்கொண்ட படைப்பாளியின் நிஜ வாழ்வும் அப்படியேதான் இருந்தது. இந்த அளவுக்கு ஒரு படைப்பையும் படைப்பாளனையும் இனி கொண்டாடுவேனா எனத் தெரியவில்லை. அப்படியே கொண்டாடினாலும் அமலாவை அதற்குப் பிறகான பெண்களிடத்தில் தேடும் சந்தன பாண்டியைப் போலவேதான் நானும் கன்னியைப் பிற புதினங்களோடு ஒப்பிட்டு அதில் கன்னியின் உச்சங்களைத் தேடுகிற வாசகனாயிருப்பேன். அந்த அளவுக்குக் கன்னியின் தாக்கமும் அதன் ஆசிரியரின் தாக்கமும் எனக்குள் நிகழ்ந்துவிட்டது.
This content is locked. Only accessible for Registered Users.
If your aren't registered yet, then
